Tuż po Sylwestrze, a dokładnie w Nowy Rok wyjechałam w Bieszczady. To świetny czas na podróżowanie autem – drogi puściusieńkie! Można też aktywnie rozpocząć nowy rok i zaznać zimy niczym ze świątecznego teledysku Mariah Carey. Ja z niecierpliwością czekałam na mój wyjazd – sentymentalny, śnieżnobiały, zimowy, z mrozem i idealnymi zdjęciami. Bieszczady zimą to jest to, co uwielbiam.

SZCZYRK i Lipowa

Z racji, że trasa w Bieszczady (zwłaszcza zimą) do najkrótszych i najłatwiejszych nie należy, to zdecydowałam się na postój w Szczyrku i nocleg w Lipowej. Pisałam wam o Szczyrku TUTAJ, a o Lipowej TUTAJ. To urokliwe miejscowości, które zawsze chętnie odwiedzam. Szczyrk jest mocno narciarski i przyciąga wielu turystów, ale pozwala poczuć klimat zimy. Bardzo lubię być tam w okołoświątecznym czasie i polecam te tereny, nawet jeśli nie jesteście narciarzami. Dzięki przystankowi i rozłożeniu rasy na dwa dni, droga w Bieszczady była spokojniejsza i był czas na podziwianie mijanych panoram, np. takich z Tatrami w tle (powyżej).

ZIMOWE BIESZCZADY – skąd pomysł na wyjazd?

Już od wielu lat chciałam wyruszyć w Bieszczady zimą. Byłam tam wcześniej, ale od mojego ostatniego wyjazdu minęło kilka dobrych lat. Wiele razy planowałam ponowne bieszczadzkie eskapady. Ba, jedna już prawie doszła do skutku, ale wtedy choroba totalnie mnie rozłożyła. No i takim sposobem doczekałam się 7 letniej przerwy. Oczywiście jeździłam w tym czasie w góry, ale te bliższe. Jednak Bieszczady to kawał drogi, weekend nie wystarczy. Dodatkowo coraz trudniej znaleźć ekipę, która w wolny dzień będzie wstawała w środku nocy, by w śniegu ganiać za wschodami słońca.  Dlatego wymyśliłam warsztaty fotograficzne w Bieszczadach. Miałam pewnik, że towarzystwo będzie chętne na trasy oraz że nikt nie będzie mnie popędzał podczas robienia zdjęć.

TRASY TREKINGOWE w Bieszczadach zimą

Jeśli zastanawiacie się, czy da się chodzić po górach zimą, to uspokajam. Zimą można robić te same trasy trekkingowe, co w innych miesiącach. Trzeba tylko dobrze się ubrać, sprawdzić warunki pogodowe, a na niektóre szlaki ubrać raczki lub rakiety (w zależności od pogody: raczki na lód, rakiety na puch). Wiele tras jest przetartych, wręcz wydeptanych. Bieszczady to głównie trasy przez las czy na połoninach, nie ma tam nagich, skalistych szczytów czy podejść jak w Tatrach. Kiedyś udało mi się zdobyć zimą Tarnicę, ale jeśli rozważacie wyjazd na zimową eskapadę, to polecałabym na początek kilka moich tras. Może to być Mała Rawka (trasa z Bacówki), Połonina Wetlińska – Schronisko Chatka Puchatka (trasa z Brzegów Dolnych) oraz krótkie podejście z Przełęczy Wyżniańskiej do Schroniska pod Małą Rawką, które było naszą bazą. Nam dodatkowo udało się zaliczyć Sine Wiry, wzdłuż których ciągnie się szeroka droga idealna na spacery. Również te zimowe. Myślę, że na tych trasach spokojnie można spacerować zimą.

BACÓWKA POD MAŁĄ RAWKĄ

Nasza „baza”, czyli Bacówka pod Małą Rawką znajduje się na trasie Przełęcz Wyżniańska – Mała Rawka. Z parkingu na Przełęczy Wyżniańskiej (899 m.n.p.m.) jest to przyjemne 1,5 km spacerem. Schronisko jest w „starym stylu” – drewniane, bez publicznej kuchni, ale z wydawką. Małe, klimatyczne, z pokojami na piętrze (bez kontaktów) i glebą dostępną dla wszystkich. W bacówce jest wspólna sala z kominkiem, gdzie można odpocząć, pograć, coś zjeść. Są tam także super zwierzaki. Psy, kiedyś San, dzisiaj Harley i dzikie kocury. Pierwszy raz nocowałam tam kilka dni, zawsze wpadałam i wypadałam max po 1 nocy. Teraz byłam tam 6 dni. Nadal uwielbiam to miejsce i polecam je zobaczyć, ale niech was nie zrazi konkretność pracowników bacówki. Przy takim natłoku gości i turystów rozumiem, że są”zadaniowcami”. Zresztą turyści są też różni, jedni kochają góry i są miłymi gośćmi, inni roszczeniowo żądają zimnej coca-coli w schronisku, które nie ma prądu. Dlatego miejsce polecam, ale uprzedzam, by nie oczekiwać atmosfery jak u babci na wakacjach.

ŚNIEŻNE MARZENIA – Bieszczady zimą

Wracając do śnieżnych widoczków. Podczas wyjazdu często miałam w głowie mój pierwszy, zimowy wyjazd w Bieszczady. Mróz był wtedy konkretny, rzeki zamarznięte, a śniegu było mnóstwo. I to nie tylko w górach, ale także w Poznaniu, z którego wyjeżdżałam. To przykre, że aktualnie zima wygląda zupełnie inaczej. Trzeba jechać setki kilometrów, by zobaczyć ją w wydaniu sprzed lat. Na szczęście, jeszcze się to udaje. W okolicach bacówki czułam się jak odcięta od świata, śniegu nie brakowało i było zimowo w 100 procentach. Śnieg dopisał, były wręcz zamiecie, dzięki czemu opanowałam chodzenie na rakietach śnieżnych. Udało się też upolować idealne kadry. Zwłaszcza wschód słońca nad Chatką Puchatka – mój ulubiony.

Połonina Wetlińska – Schronisko Chatka Puchatka

Zawsze chciałam zobaczyć Schronisko Chatka Puchatka zimą. Kojarzycie zdjęcia, kiedy jest dosłownie całe pokryte szronem? Dla mnie ten widok jest po prostu bajkowy! Chociaż zdaję sobie sprawę, że co innego fotografować dom i być tam kilka godzin, a co innego mieszkać. Przypuszczam, że prowadzenie schroniska zimą do najłatwiejszych nie należy. Nie ma bieżącej wody, ani  prądu, a sama Chatka Puchatka – Schronisko PTTK Połonina Wetlińska jest najwyżej położonym schroniskiem w Bieszczadach.  Mimo trudności, dzięki swojemu położeniu oferuje przepiękne widoki, wschody słońca i panoramy. Nam udało się ostatniego dnia uchwycić tak malowniczy wschód, że zrekompensował nam wszystkie trudy na rasie i nocne przemierzanie szlaku. By dojść do chatki z Bacówki pod Małą Rawką proponuję trasę przez Przełęcz Wyżniańską, dalej-> Połonina Caryńska – > Brzegi Górne -> Połonina Wetlińska – Schronisko Chatka Puchatka. Przy złych warunkach można odpuścić Połoninę Caryńską, my podjechaliśmy drogą do Brzegów Górnych i stamtąd żółtym szlakiem wyruszyliśmy w kierunku Chatki.

Sine Wiry i okolice schroniska

W górach pogody niestety nie przewidzisz. Dlatego ze względu na kiepską widoczność i sypiący non stop śnieg zrezygnowaliśmy ze wschodu słońca na Małej Rawce. Zamiast nocnej eskapady na szczyt, udało się zobaczyć rezerwat krajobrazowy utworzony wokół rzeki Wetlina – Sine Wiry bo o nich mowa, to idealne miejsce dla fotografów. Rzeka rozbija się tam o skały tworząc ciekawe formacje. Jest tam także charakterystyczny przełom, wokół którego utworzono właśnie park krajobrazowy. Trasa do Sinych Wirów przebiega wzdłuż rzeki, szeroką wygodną drogą. Na szczęście to nie asfalt, a żwirowa (szutrowa) ścieżka, dlatego wydaje mi się idealna na górskie przebieżki. Zimą rezerwat ma nieco groźny i mroczny klimat, ale nie można mu odmówić uroku.

Zachód Słońca – Mała Rawka

Pierwszego dnia od razu poszliśmy na zachód słońca. Z Bacówki pod Małą Rawką na wspomnianą właśnie Małą Rawkę jest praktycznie jeden szlak. Nie można się tam zgubić, ale niestety trasa do najłatwiejszych nie należy. Od strony schroniska jest tam cały czas pod górkę. Drewniane poręcze trochę ułatwiają sprawę, ale jeśli trasa jest udeptana i śliska, lekko nie jest. W dodatku jest to popularny kierunek na skitury, wiec raczki mogą się przydać, gdy trasa jest wyjeżdżona. Przy dobrej widoczności warto jednak skusić się na trekking. Widoki rekompensują. Poniżej zdjęcia z tego samego zachodu, po prostu po dwóch stronach szczytu. Widoki zapierające dech w piersiach i rekompensujące wszystkie trudy.

RADY wyjazd zimą w góry.

1. W schroniskach można często zarezerwować raczki i rakiety, dobrze jest dowiedzieć się o tym wcześniej, np. tutaj.
2. Koniecznie kup stuptuty, to ochraniacze na łydki, które przydają się w górach cały rok.
3. Kije zimą to podstawa, zwłaszcza przy rakach.
4. Weź dobrą czołówkę (moja robiła ciemność), a wszystkie podejścia na wschody są nocą.
5. Pamiętaj o termosie i przekąskach.
6. Ubieraj się warstwowo, by na podejściu zrzucić bluzę, za którą będziesz sobie wdzięczny na szczycie, gdzie wieje.
7. Zabierz też bandanę, przy mrozie i wietrze policzki i nos dosłownie odpadają z zimną.
8. Ja zawsze biorę 2 pary rękawic, cienkie, w których mogę wszystko robić i narciarskie, na mocny mróz.
9. Nocując pod Rawkami zaopatrz się w power banki, bo ładować sprzęt można tylko w kuchni.

Dzisiejsze Bieszczady

Będąc w Bieszczadach cały czas miałam w głowie mój wyjazd sprzed 11 lat. Sporo się zmieniło. Nadal są urokliwe miejsce, piękne szlaki, zakątki, które trzeba zobaczyć. Niestety pojawiają się także nowe obiekty, których ja nie rozumiem. To karczmy i pensjonaty z grubej bali, którymi Bieszczady zostały praktycznie zabudowane. Świeże, jasne drewno rzuca się w oczy. Takie domy zawsze kojarzyły mi się z Podhalem i Tatrami, a Bieszczady z niskimi chałupami – łemskowskimi chyżami. Widocznie dla wielu nie ma to znaczenia. Podejrzewam, że jest to odpowiedź na wzmożone zainteresowanie tym regionem i spory ruch turystyczny. Będąc tam przed laty nocowało się w Kolibie, schroniskach. Teraz co drugi dom oferuje kampingi i ma agroturystykę. To nic złego, po prostu byłam zaskoczona tak dużymi zmianami.

Mimo znaczącej liczby zakwaterowań, nadal warto jednak pamiętać, by na szlakach i w schroniskach nie oczekiwać tego samego, co w hotelach i restauracjach. Ideą PTTK jest pomagać na trasach, wspierać w wędrówce i szerzyć wiedzę nt. danego regionu, a nie obsługiwać, służyć czy sprzątać po turystach. Dlatego jadąc w góry pamiętajmy, by zostawić je nienaruszone.